Lieve mensen, dit is mijn 25e en laatste column. Waar kan dat anders over gaan dan over loslaten? Het gevoel dat alles zo'n beetje gezegd en verteld is, werd de laatste maanden sterker. Het gevoel van verplichting ook. Teruglezend zie ik (weer) dat het ook een verslaglegging van mijn eigen worsteling met reuma is geweest. Acceptatie, frustratie, anders gaan kijken, het kwam allemaal voorbij. Schrijven was vaak een plezier maar tegelijk ook regelmatig een stukje verwerking voor mij. Wat ik meestal graag, maar soms met behoorlijke onzekerheid met jullie deelde. Juist bij de meest persoonlijke columns kreeg ik reacties van mensen die zich hierin herkenden, bijzonder was dat. Altijd schreef ik voor jullie met de gedachte dat het niet mijn dagboek was, maar een column die herkenning, informatie of een glimlach zou geven aan de lezer. Liefst dat allemaal! Nu ik in wat rustiger vaarwater ben dan toen ik hieraan begon, is het tijd dit hoofdstuk af te sluiten. Loslaten van iets wat ik graag deed, maar waarvan ik nu voel dat het klaar is.

Toch nog even dit. Vragen stellen, dat is lekker in een column joh. Want ik hoef hier geen antwoorden te geven. Daarom kan ik het niet laten om er nog een paar in te gooien. Loslaten is een mooi woord. Wat kan het moeilijk zijn, maar wat kan het ook een ruimte geven! Denk eens na over deze vragen als je wilt. Wat zou je willen loslaten? Wat zou er gebeuren als je dat ook echt doet? Wat heb je nodig om dat te kunnen doen? Waarom wacht je nog? Wat is jouw manier van loslaten?

Voor mij hielp schrijven o.a. om frustraties los te laten. Reuma en ik zijn wat meer vriendjes, of in elk geval geen vijanden meer. Met ups en downs. Tijden dat het goed gaat, afgewisseld met tijden dat het weer opvlamt. Maar dan weten (of hopen) dat er ook weer wat betere tijden zullen zijn. Zoiets als eb en vloed. Dat accepteren geeft een heel stuk rust.

Rest mij jullie allen te bedanken voor het lezen. Echt, dank je wel! Voor degenen die reageerden: dank, daar was ik blij mee! Iedereen alle goeds gewenst en wie weet treffen we elkaar eens binnen onze gezellige vereniging.

Liefs, Jeannette

Werken, ik hield er wel van. Vooral van een beetje doorwerken, samen met collega's de klus klaren. Moe maar voldaan naar huis. Meestal dan, want het is overal wat en te hard of te veel werken is voor niemand goed. Je zou zeggen dat het wel lekker is, geen baan meer en gewoon rustig aan doen thuis. Ik werd er niet vrolijk van. Het huishouden is niet mijn hobby en dan zeg ik het netjes. Onder de mensen zijn, daar hou ik meer van. Hobby's zijn er wel, maar lange tijd verlangde ik toch met enige regelmaat naar "weer gewoon een baan". Dat werd 'm niet, bedankt he reuma...

Maar... hoera voor vrijwilligerswerk! Ik had al een kleine vrijwilligerstaak maar nu het al een tijd goed gaat wilde ik toch iets erbij of iets anders zoeken. Dat vond ik en het is fijn dat ik 2 middagen per week lekker bezig ben, weer collega's heb en moe maar voldaan naar huis fiets. Het was toch al wat jaartjes geleden dat ik "lekker gewerkt vandaag" kon zeggen. En 's avonds uitgeteld op de bank.

Wat is dat toch, dat werken zo belangrijk is? Je telt toch ook mee als je niet kunt werken? Ik ben blij dat het mij nu lukt, want ik besef dat het ooit weer anders zal zijn. Dat zie ik dan wel. Ook besef ik heel goed dat ik als vrijwilliger een luxe positie heb, het is heel iets anders als je MOET werken om de huur/hypotheek te betalen of je boodschappen te kunnen doen. Zit je in die situatie en heb je ook nog een chronische aandoening zoals reuma, dan heb ik bewondering voor je. Je doet het toch maar allemaal!

Ja, je telt zeker mee als je niet (meer) werkt! Van betekenis zijn hangt niet af van kunnen werken. Dat kan op vele manieren en is voor iedereen anders. Er zijn voor de ander, met je aandacht en je luisterend oor, dat kan al genoeg zijn. Voor mij is mijn vrijwilligerswerk op dit moment een prima bewegingsactiviteit, afleiding, gezelligheid, om maar wat te noemen. Leerzaam ook voor wat betreft energie verdelen en mijn grenzen daarin bewaken. Kortom, voor mij werkt dit nu goed. Ben benieuwd wat voor jou het beste werkt. Wellicht een mooi gespreksonderwerp?

Liefs Jeannette

Een nieuw jaar is begonnen, voor jullie allen een mooi 2023 gewenst! Nu maar hopen dat er veel zal zijn om dankbaar voor te zijn. Misschien vind je dit een ouderwets woord of wat ongepast in deze onzekere en moeilijke tijden. De wereld lijkt wel dol gedraaid en de problemen worden eerder groter dan kleiner. Maar toch, of juist nu, begin ik dit jaar graag met een positief getinte column. Negatieve geluiden zijn er al genoeg toch. Dankbaarheid dus. Zijn er eigenlijk dingen om dankbaar voor te zijn? Welke dingen zijn dat dan en zijn het de grote of de kleine dingen? (Of gebeurtenissen, of mensen?)

Ooit hield ik een tijdje een dankbaarheidsdagboekje bij. Zal het wel gelezen hebben in de Happinez of zo. Het leek me een beetje een gedoe en ook wat zweverig. Maar wat was en is dat goed joh. In het begin moet je op een heel gewone dag echt weleens even nadenken voordat je er drie kunt noemen. Probeer het maar eens. Vooral op de minder fijne dagen valt dat soms niet mee. Maar gaandeweg ga je het meer zien en dat is natuurlijk nou net de bedoeling. Op een gegeven moment dacht ik het wel in mijn systeem te hebben en had ik geen zin meer in dat geschrijf in een boekje. De laatste tijd doe ik het weer af en toe. Opschrijven niet, erover denken wel. Aan het einde van een dag bedenken waar ik dankbaar voor ben. Of ik voorbeelden wil noemen? Eh nee, ik daag je uit er zelf eens over na te denken.

Nou ja, over vandaag wil ik er wel eentje verklappen. Dat ik eindelijk een positieve column wist te schrijven. Want al een keer of vier opnieuw begonnen, steeds een ander onderwerp en het werd het maar niet. Tot ik over dankbaarheid ging schrijven, blijkbaar moest dat het zijn. En dan lukt het ineens wel. Kijk, daar kan ik dan dankbaar voor zijn. Dat ik toch weer inspiratie krijg, dat ik op deze plek iets voor jullie mag schrijven en dat het mij ook nog lukt binnen 400 woorden. Drie dingen. Hoppa, daar zijn ze dan toch alle drie voor vandaag. Nu jij!

Liefs Jeannette

Prachtige vakantiefoto's uit Zwitserland kwamen binnen in de gezinsapp. Opeens verscheen er een foto van een straatje in Zermatt. Met de vraag: "mam, zie je die stoeprand?" Eh ja, ik herkende die plek meteen.

Zestien jaar terug in de tijd. Wij zijn met de kinderen voor het eerst in de bergen. Het maakt indruk op hen, man en ik genieten ervan dat ons drietal de bergen zo mooi vindt. De Matterhorn moeten ze ook zeker zien nu we in Zwitserland zijn. Je kent hem vast wel, het logo van Toblerone chocola. Prachtig is het, in de sneeuw lopen in de zomer! Dan terug naar het dorpje Zermatt, waar we nog wat willen drinken. Ineens lig ik daar midden op straat. Oeps, stoeprandje niet gezien. Valt allemaal erg mee, maar iedereen kijkt natuurlijk. Dus ik krabbel snel op en zie dat we recht tegenover McDonalds staan, ik strompel er al heen. "Kom op jongens, hier nu naar binnen voor een colaatje!" Schaamrood niet alleen op mijn kaken geloof ik, het zal je moeder maar zijn zeg. De foto die afgelopen zomer in de app kwam, was inderdaad van dat stoeprandje. Heb het voor de zekerheid gevraagd maar gelukkig kan zoon zich de Matterhorn ook nog herinneren.

Zelf genoten wij dit jaar aan de Sloveense kust. Zo dicht bij Italië, dat we ook daar een stad gingen bezoeken. Je voelt 'm al aankomen misschien, Italiaanse straatjes zijn niet altijd mooi vlak. Ging niet helemaal goed zal ik maar zeggen. Nee, dat zette ik niet in de gezinsapp. Maar kwam later wel een keer ter sprake. Dat ik mijn enkel wat verzwikt had. "Oh mam, wilde je de straat weer eens van dichtbij bekijken?" Verontwaardigd zeg ik: "nee joh, ik bleef overeind en kon nog gewoon lopen. Nou ja, niet gewoon maar 't ging best. Enkel werd beetje dik, beetje blauw en herstel duurt beetje lang, kan de beste overkomen toch". De zoons horen het aan en zeggen tegen elkaar: ze deed weer eens een Zermattje...

Na de vakantie, op controle bij de reumatoloog, kan ik melden dat het op een verzwikte enkel na verder goed gaat. Ik zal oefenen om de enkels wat te versterken en beter opletten bij het lopen. Een Zermattje, tssss. Ik bleef gewoon overeind hoor.

Liefs, Jeannette

Helaas kon ik in april niet bij de ALV en de lezing zijn. Want tegen 19u bleken mijn lepels op. Had ze overdag al opgebruikt en ze waren het waard, maar 's avonds kwam ik de bank niet meer af. Later hoorde ik dat het in de lezing o.a. over de lepeltheorie ging. Die was ik eigenlijk een beetje vergeten.

Een hele tijd geleden, ik was nog volop bezig met 'leren omgaan met reuma', las ik erover op Facebook. De lepeltheorie is heel simpel. Ook geschikt om aan anderen uit te leggen hoe het zit met je energie, waarom je vooraf kunt rusten (lepels sparen) en/of een bijtank dag nodig hebt. Of meer dan 1 dag. Om je lepels weer aan te vullen.

Een lepel staat voor een portie energie, je hebt er bv 12 per dag. Je hebt deze nodig voor al je activiteiten maar: lepels op = energie op. Soms kun je nog wel iets doen maar dan gebruik je eigenlijk 1 of meer lepels voor de dag erna en die komen er 's morgens niet bij. Dus dan begin je de dag erna maar met 10 of 11. Of nog minder. Stel, je reuma is ernstig of erg aktief en/of je hebt er andere kwalen bij, dan heb je al minder lepels om te besteden en heb je er bv maar 8 op een dag. Of nog minder. Lijkt mij erg moeilijk. Want dan is het nog moeilijker om de activiteiten te doen die je zou willen. Je hoofd wil vaak meer dan je lijf aankan. Bedenk daarbij dat dingen als opstaan, douchen, ontbijt maken e.d. ook energie kosten. Dus voor sommigen van ons zijn er dan rond koffietijd al niet heel veel lepels over en moet je goed bedenken hoe je die wilt gebruiken. Keuzes maken, want veel kan dan niet meer. Het lijkt me erg zwaar.

Gelukkig heb ik mijn basis aantal lepels in de afgelopen jaren weer een stuk op kunnen bouwen, maar ik weet nog steeds hoe het voelt als ze op zijn. De "spoon theory", bedacht door Christine Miserandino, heeft mij erg geholpen om te leren mijn energie te verdelen en keuzes te maken. Het lukt niet altijd hoor, ik blijf leren... Maar heb jij weleens vanuit de lepeltheorie naar je dag/week indeling gekeken? Het proberen waard.

Liefs, Jeannette

Wil je graag meer weten over de lepeltheorie? Kijk dan eens op onderstaande website.

reumanederland.nl

Je hebt mensen, die hebben een onverwoestbaar positieve kijk op het leven. Of er nu tegenslagen zijn, verlies en verdriet, terugkerende of weer nieuwe medische problemen, ze blijven positief. Wel eens een dag een dipje, een grijze week, of zelfs een zwarte periode, maar daarna weer positief verder. Want het leven is er om geleefd te worden. Inspirerend is dat!

Mijn moeder was zo'n mens. Al het bovenstaande kwam voorbij. Vermoeid vroeg ze mij een paar maanden geleden: waarom vraagt iedereen toch steeds maar weer hoe ik zo positief kan blijven? Ik word er onderhand niet goed van! Omdat ze graag van je willen leren, zei ik. En wat is je antwoord eigenlijk? Ach, zei ze, van bij de pakken neerzitten is nog nooit iemand opgeknapt. En er zijn altijd mensen die het erger getroffen hebben. Ook een wijze uitspraak van haar: je kunt beter aan de ander vragen hoe het gaat in plaats van over je eigen problemen te zeuren. Want als je altijd maar zit te zeuren, komt er uiteindelijk niemand meer bij je op bezoek. Dat dat werkt was wel duidelijk, ondanks haar hoge leeftijd was er nog meer dan voldoende belangstelling en aandacht. Nee, aan het einde van haar leven lukte dat niet altijd meer, dat positief zijn. Maar dat was ook wel begrijpelijk. Krakende wagens lopen het langst, zeiden mijn zussen en ik tegen elkaar en hielden maar weer eens ons hart vast. Tot ieders verbazing krabbelde ze steeds weer op. In februari is mijn lieve, dappere moeder overleden. Ruim 3 weken daarvoor vierden wij in haar zorgappartement haar 96e verjaardag. We vierden het leven, haar leven. Compleet met slingers, taartjes, bloemen en een feestelijke lunch. Een dag met een gouden randje, wat heeft ze genoten! En wij ook!

Een onverwoestbaar positieve kijk op het leven, misschien was het haar overlevingsmechanisme. Nee, niet iedereen die positief in het leven staat wordt 96 jaar, zo werkt het nu eenmaal niet. Maar haar positieve levenshouding heeft mijn moeder vaak kracht en vertrouwen gegeven en dat is de boodschap die ik hier met jullie wil delen. Want dat is voor alle leeftijden.

Liefs,
Jeannette

Het is een prima stoel, goed verstelbaar. Met verlichting erboven. Af en toe mag ik er een tijdje in liggen. Toch ben ik blij als ik naar huis mag. Je raadt het nu wel, dit gaat over de tandartsstoel. Gelukkig heb ik een fijne en goede tandarts, dus het gaat al een tijd prima in die stoel. Ook fijn: ik hoef er niet meer zo vaak naar toe en ga met vertrouwen. In mijn jeugd was dat anders. Twee keer per jaar kwam de schooltandarts met zijn bus en zat ik bleekjes in de klas totdat ik onverwachts werd opgehaald. Van mijn mondhygiëniste hoor ik dat tandartsangst vaak veroorzaakt wordt door herinneringen aan de schooltandarts. Geloof ik meteen. Dat ik als kind vaak antibiotica kreeg (mierzoet drankje met banaansmaak) zal mijn gebit wellicht geen goed hebben gedaan. Ik heb nogal wat uren gedraaid in diverse tandartsstoelen.

Dat er een relatie kan zijn tussen tandvleesontsteking en reuma, ontdekte ik een paar jaar geleden doordat mijn mondhygiëniste mij daarover vertelde. Door sommige reumamedicijnen is er wat meer kans op tandvleesontsteking en door ontstekingen in de mond is er wat meer kans op opvlammen van reuma. Dus: goed verzorgen dat gebit en je reuma rustig proberen te houden. Dat is de kunst. Vorig jaar startte ik weer met biologicals tegen reuma. Mijn gebit reageerde als eerste: tandvleesontsteking was terug. Toen het lichaam wende aan de biologicals en het effect merkbaar werd (hoera!), verdwenen ook de ontstekingen in de mond weer. Ik besefte dat het gebit misschien had gereageerd op de nieuwe medicatie, wat de tandarts bevestigde.

Dit jaar hoop ik alleen 2 x voor tandartscontroles en behandeling mondhygiëniste in de stoel te liggen. Nu heeft mijn tandarts voorgesteld om een keer extra naar de mondhygiëniste te gaan (3x per jaar i.p.v. 2x) en is vergoeding hiervan aangevraagd bij mijn verzekering. Ik wist niet dat dit kon en weet ook nog niet of het lukt. Volgens mijn tandarts is er, met mijn medicatie en historie van tandvleesontstekingen, kans dat dit op medische gronden vergoed kan worden. Ik zei het al, ik heb een fijne tandarts. Met een prima stoel. Dus ik ga als het nodig is, maar verder heb ik meer zin in mijn tuin ligstoel met wat zon erboven. Want dat ligt toch het lekkerst!

Liefs, Jeannette

Lieve mensen, ik wens jullie een zo mooi en gezond mogelijk 2022! Zou graag een positief verhaal schrijven, het jaar is immers net begonnen. Maar in plaats daarvan gaat het over grijze dagen. Het onderwerp dat ik tot nu toe onderaan mijn "idee om over te schrijven" lijstje heb gehouden. Toch zullen een aantal (of velen?) van jullie ze ook hebben, die grijze dagen.

Schrijven over somberheid. Dat plan bleef lang onderaan mijn lijstje omdat ik het liefst een positief stukje schrijf. Bovendien, is er wel een link tussen grijze dagen en reuma? Ja, die schijnt er te zijn, maar dat mag je zelf eens nazoeken. Enfin, die grijze dagen, die ken ik ook. Vooral in januari. "Blue Monday? Blue Month!" klaagde ik ooit. Weet je wat ook de ellende is? Als het goed met je gaat, weet je vaak wel wat je kunt doen om uit de put te klauteren, als je daar in gezakt bent. Maar als je erin zit, dan is het moeilijk om te bedenken wat dat ook alweer was. Vervelend trucje van je brein of zo. Vorig jaar las ik er een mooi boek over: "Handboek voor mindere dagen" van Eveline Helmink. Had het boek al een tijdje in de kast staan, maar in de zomer had ik geen zin om erover te lezen en in de herfst/winter had ik op grijze dagen al helemaal geen zin om er in te beginnen. Toch las ik het op een bepaald moment stukje bij beetje. De gouden tip verklap ik vast. Maak een lijstje met wat bij jou helpt op grijze dagen en pak dat erbij op zo'n dag. Je eigen gebruiksaanwijzing voor op mindere dagen. Goed idee! Even naar buiten, lekker muziekje luisteren, een pan soep koken, gezelschap opzoeken, wat yoga doen. Hoe is het mogelijk dat je vergeet dat dat helpt als je somber bent. Dit zijn toevallig een paar dingen van mijn lijstje. Maar wat staat er op het jouwe? Zou het hebben van jouw lijstje, jouw advies aan jezelf voor grijze dagen, ook helpen? Er is maar 1 manier om daar achter te komen toch? Proberen! En weet je, grijze dagen mogen er ook gewoon zijn. Uithuilen en weer verder gaan. Tomorrow is another day. Positieve gedachte toch?

Warme groet,
Jeannette

Vertrouwen, met dit woord in mijn hoofd werd ik wakker op de laatste woensdag van september. Huh? Dat is andere koek dan de vraag of ik al opsta of nog even blijf liggen en wat er te doen is vandaag. De dag ervoor was ik met een klein maar fijn groepje naar Zundert geweest om het Maria-labyrint te lopen. Een bijzondere dag. Met heerlijk weer, of zoals de weervrouw op tv zei: een bonusdag.

Wat we daar deden, in Zundert? In stilte de paden van het labyrint volgen, ieder met eigen gedachten en emoties. Op eigen tempo, de enige aanwijzing is het volgen van het pad. Ik ga er niet teveel over delen, opgedane inzichten zijn vooral voor mij en bovendien heb ik het gevoel dat dit bezoek nog wel even zal doorwerken en ik dus nu nog niet weet welke inzichten dit heeft opgeleverd. En wie weet ga je er ook eens heen, het is fijn als je er zoveel mogelijk blanco in kunt gaan. Voor mij was het in elk geval bijzonder en hier en daar verhelderend. Lopend op het labyrint nader je soms het middelpunt maar ineens blijkt het pad je er weer een heel eind vandaan te voeren. Het lijkt ons levenspad wel. Als je denkt, nu ben ik er wel, gebeurt er iets met je of rondom je waardoor vertrouwen weer een stuk verder weg lijkt. Of gaat het niet om vertrouwen dat het goed komt, maar om vertrouwen dat je de hobbels in het leven aankunt? Kleine en grote? Het labyrint laat mij hier nog wel een poosje over filosoferen denk ik...

De ontmoeting met Jan, tekenaar van dit labyrint, heeft veel indruk op mij gemaakt. Terwijl ik naar hem zat te luisteren en te bedenken dat hij moed en lef had om te handelen naar de ingaven die hij kreeg verwoordde hij het anders. Met nadruk gebruikte hij het woord vertrouwen. "Vertrouwen, daar gaat het om!" Een bijzonder mens. Nee, ik kan echt niet helemaal mee in zijn gedachtegang, maar dat geeft niet. Met vertrouwen in het leven staan, dat is iets wat ik uit deze dag heb meegenomen. Waar het pad je ook gaat brengen. Ook (of juist?) in deze verwarrende tijden. Dit inzicht wil ik dan toch graag met jullie delen.

Liefs, Jeannette

Acceptatie komt na frustratie. Daarna komt..... overmoed?

Al een tijd zit ik in de yogagroep. Jammer dat de zwemgroep in Helmond op dezelfde dag en vlak na de yoga is, want dat leek me ook leuk. Ooit deed ik in een week zonder yoga mee aan een proefles bij de zwemgroep. Superleuk en behoorlijk intensief. Spierpijn kan ik me niet herinneren, plezier wel! Toch bleef het bij die ene keer. Nu hou ik van zwemmen, aquajogging e.d. dus wat hield me tegen? Ik zag in dat het me teveel zou zijn op 1 dag, racen van het een naar het ander en onderweg een boterham naar binnen proppen. Jammer, maar de yoga wil ik echt niet missen! En ik kom al in het zwembad, op een andere dag.

Later koos ik naast yoga voor fitness, daar schreef ik al eens over. Ook zwom ik wekelijks mijn baantjes. Tot aan de 2e lockdown. Zwembad gesloten, geen yoga, bah bah. Dat de sportschool dicht was vond ik stiekem niet zo erg. Toen we weer mochten lag ik dezelfde week al in het water en fietste ik blij naar yoga. Het deed me beide erg goed. Fysiek én mentaal. Groot was echter de weerstand als ik dacht aan fitness. Uiteindelijk mijn abonnement opgezegd. Inmiddels hadden we thuis een hometrainer aangeschaft en kon ik ook weer wandelen. Dag sportschool.

Maar toen was daar Overmoed die me wat influisterde: "wacht eens, het gaat zo lekker, laat ik nu het beter met me gaat, toch naar die zwemgroep gaan!" Gelukkig besloot ik eerst een keer banen zwemmen en yoga te combineren. Eerst zwemmen, ging goed joh, meer baantjes dan mijn gemiddelde. Thuis even iets eten en dan naar yoga. Ging prima, maar het viel me op dat tegen het einde mijn armen en schouders wat aandacht gingen vragen. Na de les kwam ik met wat moeite van dat matje af. Thuis kwam ik die middag de bank bijna niet af, batterij volledig leeg getrokken.... Hmmm, zwemmen en yoga toch maar op verschillende dagen houden. Dan maar geen extra zwemclubje. Frustratie? Nee, dat niet. Acceptatie en dat voelde beter. De tijd op de bank gebruikte ik om rustig wat te lezen, te rusten en de eerste opzet voor een column te schrijven. Voor welke column? Die heb je zojuist gelezen.

Het was een lastige keuze, ga ik aan die prikken of niet? Die vaccinatie, daar had ik in het begin ook echt grote twijfels over. Maar inmiddels durf ik dat wel aan. Je goed informeren en het afwegen van risico's, daar wil ik het hier graag bij laten. Zullen we elkaar alsjeblieft ook respecteren in onze keuze daarin? Wat jij echt niet in jouw lichaam wil, hoef je er van mij niet in te laten spuiten. Het geeft mij juist rust om er wel voor te kiezen, nu wachten tot ik aan de beurt ben. En hopen dat het goed uitpakt.

Daarnaast had ik ook nog een andere keuze te maken. Het wilde maar niet lukken om mijn reuma rustig te krijgen. Soms weer een tijdje beter, danweer niet, het blijft grillig. Maar als ontstekingsactiviteit maar blijft doorzeuren..... April vorig jaar had ik al met mijn arts over weer starten met biologicals gesproken. Toen was er nog te weinig bekend over de combi van deze medicatie met een evt coronabesmetting. Dus het werd in zomer en herfst eerst prednison, ook geen snoepgoed natuurlijk. Dosering van de reumaremmer stond inmiddels op max.

Verder bezocht ik de acupuncturist en de osteopaat. Onder het motto: alle beetjes helpen en dat was gelukkig ook zo. Eigenlijk hielp alles een beetje, maar niet voldoende. Wat gezelligheid en afleiding zoeken kan ook helpen maar is in lockdowntijd niet eenvoudig. Gelukkig wel leuke dingen die je online kunt volgen, maar toch. Uiteindelijk startte ik een maand of 3 geleden met de 2 wekelijkse humira injecties. Dat heeft tijd nodig, maar langzaam begin ik resultaat te merken, hoera!

Bovendien is de lente goed van start, echt mijn favoriete seizoen. Deze winter ga ik me herinneren als lang en grijs met ook zeker lichtpuntjes en mooie dingen. Vooruit kijken is nu het motto. Of eigenlijk: genieten van het goede wat er NU is. Ook al is het misschien klein, het is er echt als je er oog voor hebt. Wat morgen komt is voor morgen.

Lieve mensen, zorg goed voor jezelf en voor elkaar. Ik wens jullie een mooie zomer met veel genietmomentjes! Sla ze op in je rugzak, voor mooie herinneringen is altijd een plekje!
Liefs, Jeannette

Hulpmiddelen. Dat woord tikte ik eens in op Google. Lieve mensen, wat een mogelijkheden! Kwam ik ineens het rijtje "26 (on)handige keukenhulpjes waarvan je niet wist dat je ze nodig had" tegen. Verbazend wat er allemaal te koop is! Maar ik doel natuurlijk niet op een granaatappelontpitter of avocadosnijder. Ik bedoel hulpmiddelen voor als iets niet meer (of niet meer zo goed) lukt.

Tja, hulpmiddelen. Even een verhaaltje. Ik zie mezelf nog staan tijdens de vakantie in Frankrijk, 2 jaar geleden. We wilden een waterval bezoeken en hadden van tevoren gezien dat dit vanaf de parkeerplaats nog ongeveer een kilometer lopen zou zijn. Check, dat lukt mij. Door het bos. Check, kan ik. Het souvenirwinkeltje bevond zich op een strategische plek, vlak voor het begin van het wandelpad. Opvallend stond daar buiten de bak met wandelstokken. De twijfel sloeg toe (is dit nodig dan?) en ik kocht er eentje, ook meteen een mooi souvenir. Al snel bleek het een glooiend en geasfalteerd pad te zijn, waar de metalen punt van de verder prachtige houten stok zo lekker op tikte. Moest er eigenlijk best om lachen, wat een slimme marketing! Ach, dacht ik, dan heb ik alvast een leuke stok voor als ik ooit niet meer stabiel kan lopen. Vlak bij de waterval (geen asfalt meer en hoogteverschillen) was ik blij dat hem had, zeker steun aan gehad! De tijd "niet stabiel kunnen lopen" was er dus binnen een uur en ik was blij met mijn hulpmiddel. En ook met het bankje wat er stond.

Flauw voorbeeld natuurlijk, het moeten accepteren van een hulpmiddel is vaak heel wat meer dan dit. Hoewel de een dit makkelijker kan accepteren dan de ander. Toch heb ik me voorgenomen om hieraan terug te denken, als ik ooit meer hulpmiddelen nodig zou hebben. En dat misschien moeilijk zal vinden. Niet te lang wachten met hulpmiddelen inzetten, dat is eigenlijk de gedachte. Ik hoop dat ik die gedachte kan vasthouden. Want het vergroot je mogelijkheden en spaart je energie.

Over die keukenhulpjes: mijn kersenontpitter heb ik weggegeven, kreeg er een pot heerlijke kersenjam voor terug. Verder vond ik op een site over reuma deze tip: een klein wissertje op het aanrecht als aanvulling op het vaatdoekje. Dat ga ik eens proberen. Was dat googelen niet voor niks.

Liefs, Jeannette van Mourik

Daar zitten we dan, al bijna twee weken aan huis gekluisterd. Of zijn het er al drie? Ik raak de tel kwijt, ik weet niet meer welke dag het is, hoe laat het is en wat er eigenlijk op het programma staat.

Natuurlijk werk ik, net als vele anderen, thuis. Gelukkig zijn mijn kinderen de deur uit en hoef ik daar geen rekening mee te houden, maar anderzijds mis ik het gezelschap wel. Normaal gesproken heb ik dagelijks zo'n vijf volle klassen van tenminste 25 studenten om mij heen, collega's waar ik mee kan sparren, wandelingetjes die ik maak naar het kopieerapparaat of de koffie-automaat. Nu moet ik dat allemaal missen.

Hoewel, die wandelingetjes maak ik toch wel. Niet naar bovengenoemde plekken, maar lekker buiten in de natuur. Dat mag nog steeds. Even ertussenuit. Even een frisse neus halen, want de muren komen inmiddels op me af. Zeker nu het nog steeds zo'n mooi weer is, probeer ik af en toe mijn batterij op te laden door wat zonnestralen op te pikken. Dat moet wel, want anders houd je het niet vol.

Waar ik wel moeite mee heb, is dat ik het gevoel heb de hele dag AAN te moeten staan. De laptop staat op de tafel, mijn telefoon ernaast, dus ik ben bereikbaar. Maar is dat ook wel zo? Moet ik wel de hele dag bereikbaar zijn? Mag ik ook eens even UIT?

Een collega van mij merkte dit ook op en besloot zichzelf af en toe eens op UIT te zetten. Gewoon niet bereikbaar zijn voor je collega's en je studenten. Een gouden tip!

In ons geval kan dat ook wel, maar er zijn mensen bij met functies waarin dat niet kan. Ik benijd ze niets. Toch zou ik die mensen ook de tip willen geven die ik van mijn collega heb gehad: Zet jezelf af en toe eens UIT. Ga naar buiten, doe even wat oefeningen, lees een boek, kijk een Netflix serie, even een momentje voor jezelf. Even achter die PC vandaan, geen schadelijke straling binnen laten komen, maar gewoon lekker uitwaaien en opladen voor de volgende ronde.

Lieve mensen, hoe je het ook wendt of keert, we zullen de komende tijd nog even vindingrijk moeten zijn in onze dagelijkse bezigheden. Eén ding is zeker, ondanks deze crisis, komen we andere crises weer te boven. Je wordt er altijd bewuster door.

Stay safe, stay healthy!

Liefs, Marinelle

Daar zitten we dan, met zijn allen in onze eigen vertrouwde omgeving, opgesloten in onze eigen gouden kooi. Voor de een een zegen, voor de ander een vloek.

DaarIk zelf zie het nut er wel van in, zeker in deze barre, bijzondere tijden. Begrijp met niet verkeerd, want uiteraard ben ik ook liever op mijn werk en onder de mensen, dan dat ik hier thuis de hele dag achter mijn pc zit, of voor de tv, of verzonken in een boek, maar ik zie het ook als een zegen.

Nu kan ik eindelijk op mijn gemak weer eens een blog schrijven, achterstallig poetswerk inhalen, of werk voorbereiden voor de studenten, voor als straks de school weer begint. In ieder geval probeer ik, net als miljoenen anderen er het beste van te maken.

Zolang ik niet ziek ben en we niet door de politie van de straat gehaald worden, neem ik het er ook van om te genieten van deze mooie voorjaarszon. Af en toe een lekkere, korte wandeling in de middag, dat moet toch kunnen? Samen met iemand op gepaste afstand van elkaar heerlijk door de natuur wandelen, of alleen genietend van de rust en stilte om ons heen. Even geen gebrom van vliegtuigen, weinig auto's op straat en geen denderende schepen die achter ons huis langs varen. Heerlijk!

Ook de natuur is er blij mee, dat zie je meteen. De lucht lijkt helderder, zeker nu de zon schijnt. De bomen en struiken beginnen hun knoppen weer te vertonen, de vogeltjes fluiten naar hartenlust. Zomaar opeens is er die broodnodige schoonmaakactie waar de natuur zo naar smachtte. Zou hiermee ook het klimaat verbeteren?

Ik ben niet gelovig, maar als er een God bestaat, dan heeft hij of zij op het juiste moment ingegrepen om iets te doen aan klimaatverandering. (of was het misschien een bewuste eenmansactie, zoals in het boek Inferno van Dan Brown?) En wat nog belangrijker is: er wordt eindelijk iets gedaan aan de attitude van de huidige mensheid.

We kunnen nu de natuur niet meer zo vervuilen door al die CO2 uitstoot en alle rommel die helaas nog vaak genoeg op straat wordt gegooid. Alles gebeurt nu binnenshuis en wat jij in jouw eigen huis doet, moet je lekker zelf weten. Als jij er een rommeltje van wilt maken, dan kun je dat doen. Vind jij toch dat je huis schoon moet zijn, maak dan schoon en leer ervan en doe dat dan voortaan ook in de natuur. Word je bewust van wat wij met de natuur doen en wat dat voor ons en onze toekomstige kinderen en kleinkinderen betekent, als wij zo doorgaan.

Lieve mensen, ondanks dat velen van jullie misschien nu wel echt ziek zijn, of zich eenzaam en alleen voelen; ik ga ervan uit dat we binnenkort weer heerlijk met zijn allen de straat op kunnen en elkaar weer eens stevig mogen omhelzen. Misschien duurt het een paar weken, misschien een paar maanden, uiteindelijk herstelt de natuur en de mensheid zich vanzelf weer en kunnen we weer doen wat we altijd deden. Alleen hoop ik dat we dan met zijn allen wat bewuster met onszelf en de natuur omgaan.

Stay positive, stay healthy.

Liefs, Marinelle

Sinds een aantal jaren ben ik al lid van de Reumavereniging. Een vereniging waar ik mij al die tijd welkom heb gevoeld, en nog steeds.

De reden waarom ik destijds bij de vereniging ben gekomen, was dat ik al een aantal jaren last had van een 'Frozen Shoulder'. Een vervelend fenomeen, waar veel vrouwen last van blijken te hebben. Ik, die anders altijd zo actief bezig was met sporten, yoga, fietsen en nog veel meer, was opeens gedwongen om het rustiger aan te doen. Tja, je kan ook niet veel meer als je je arm niet meer kan bewegen. Zelfs een stofdoek oppakken en de boel eens goed afstoffen was niet eens meer mogelijk.

Aangezien ik niet iemand ben die zich zomaar ergens bij neerlegt, ben ik gaan zwemmen in warm water. Toen nog in het Rijtven in Deurne. Ik kwam letterlijk en figuurlijk terecht in een warm bad. De groep was gezellig en we hadden altijd lol. Er werd flink geoefend, maar er werd vaak ook gelachen en gezongen. Inmiddels ben ik niet meer aan het zwemmen, maar ik heb er wel een paar hele leuke contacten aan overgehouden en ik ben nog steeds vrijwilliger voor de vereniging.

Gelukkig kan ik al een tijd mijn arm weer normaal gebruiken en heb ik mijn oude hobby's zoals yoga en fitness weer opgepakt. Het doet mij goed om weer lekker te kunnen bewegen en mij fit te voelen, maar toch merk ik dat ik steeds meer last van de rest van mijn lichaam begin te krijgen.

Doordat het deze zomer wel heel erg heet was, heb ik gemerkt dat warmte helemaal niet zo goed is voor je lijf. Hoe heter het werd, hoe meer pijn ik kreeg. Mijn handen en voeten zwollen helemaal op en bewegen werd steeds lastiger. Het ging pas over als ik een ijskoude douche nam of met mijn voeten in een bak met koud water ging zitten.

Toch werd het steeds erger. Zo erg zelfs, dat ik maar een keer naar de huisarts ben gegaan om een onderzoek te doen naar reuma of artrose, want dat zit helaas aan beide kanten in de familie. En ja, je raadt het al, mijn hele lijf heeft last van beginnende artrose. Nou ja beginnende. Mijn knieën, handen en voeten laten me al wat langer in de steek, maar nu schijn ik het ook nog op mijn heupen te hebben. "Jammer mevrouw, niets aan te doen. U zult er mee moeten leren omgaan". Duh!!

Ik leg mij er maar bij neer, aanvaard mijn tekortkomingen en probeer er zo goed mogelijk mee om te gaan. Er zijn zoveel mensen bij wie het erger is en die niet meer vooruit kunnen. Dan is het fijn om mensen om je heen te hebben die hetzelfde ervaren en met wie je het kunt delen. Je hoeft je niet alleen te voelen. Je hoeft je ook niet bezwaard te voelen als het even niet meer lukt. Praat erover met lotgenoten, ongeacht de leeftijd.

En verder? Gewoon blijven bewegen, gezonder eten, lachen en zingen dat zijn de beste medicijnen. Meer heb ik nu gelukkig nog niet nodig.


Warme groetjes,
Marinelle

De titel die ik gebruik voor deze blog heb ik min of meer gestolen van de gelijknamige Jeu de Boules vereniging uit Helmond, dus bij voorbaat hartelijk dank voor deze leuke uitspraak.
Dat deze quote vaak gebruikt werd tijdens onze jaarlijkse spellen dag, moge duidelijk zijn, want naast koersballen konden we ook nog jeu-de-boulen, wat door de meesten met veel plezier en toewijding werd gedaan.
Ondanks de hitte (het was die dag 35 graden!!!) gingen bijna alle aanwezige leden naar het jeu de boules veld in de tuin van Residentie De Brouwhorst, waar het allemaal plaatsvond. De dames die voor het koersballen kozen, konden dat lekker binnen doen, waar het iets koeler was. Het koersballen werd begeleid door vrijwilligers van de residentie. Zij zorgden ook voor de thee en koffie, met een lekkere petit-four, waarmee wij verwelkomd werden.
Zoals ik al zei, kozen de meesten voor jeu de boules. Lekker in de buitenlucht onder het genot van een drankje en in de schaduw van de in allerijl nog opgezette tent, waaronder wij konden schuilen voor de alles verzengende zon. De teams werden gemaakt en de uitleg werd gegeven door onze kampioen Jan van de Moosdijk, die in Someren een van de beste spelers is. Het ging er vrij serieus aan toe, er werd zelfs met een meetlint gemeten welke bal het dichtst bij de butt lag.
Tja, als leek vergeet je soms de termen. Ik moet je eerlijk bekennen dat google hier mijn beste vriend in is, want ik wist dat het kleine balletje een speciale naam had, die ik even was vergeten! Maar de kenners onder ons weten beslist wat ik bedoel.
Binnen ging het er iets serieuzer aan toe. De dames speelden rustig hun spelletje koersbal, wat hetzelfde principe heeft als jeu de boules. Blijkbaar ging dat niet altijd even gemakkelijk, omdat zo'n bal niet rond is, maar eivormig. Je moet echt wel op een speciale manier gooien, wil je de butt bereiken. Dat dat niet zomaar ging, bleek al gauw, want de ballen gingen menig keer uit koers. Uiteindelijk had iedereen het wel naar de zin en hebben we allemaal hartelijk gelachen en flink ons best gedaan om een goede prestatie neer te zetten.
De gezellige middag werd afgesloten met een zeer goed verzorgde barbecue. Ook hier was een vrijwilliger van de residentie erg actief. Hij had super lekkere saté en salades zelf gemaakt, die wij met smaak hebben verorberd. Al met al heeft volgens mij iedereen echt wel genoten, ondanks dat het qua temperatuur soms afzien was. Het was een zeer geslaagde middag die zeker voor herhaling vatbaar is.
Dat de dag zo goed is verlopen danken wij aan de goede organisatie van Bert en Ellen Vogels, die in de residentie wonen. Via deze weg willen wij ook de vrijwilligers nogmaals hartelijk bedanken voor hun inzet en hun gezellige babbels.
Mocht je dit jaar niet in de gelegenheid geweest zijn om deel te nemen aan deze superleuke spellen middag en heb je daar spijt van, zorg dan dat je er volgend jaar wel bij bent. De vereniging doet er alles aan om zoveel mogelijk mensen actief te krijgen, tenslotte ben je niet voor niets lid van onze vereniging. Het is echt de moeite waard om aan één of meerdere activiteiten deel te nemen. Al is het maar om even je pijn en zorgen te vergeten, want daar is het ons ook om te doen. Om iedereen een leuke dag te bezorgen.
Hopelijk zien wij de volgende keer nóg meer leden, dat zou geweldig zijn. Voor nu een fijne vakantie en tot ziens.
Marinelle

Op dinsdag 26 april werd de algemene ledenvergadering van Vereniging Reuma Actief de Peel gehouden in wijkhuis De Fonkel. De vereniging omvat momenteel zo'n 300 leden, waarvan iets meer dan 10% de vergadering heeft bezocht. Wetende dat een ALV altijd matig wordt bezocht, vond ik zelf de opkomst best wel groot.
Zou dat komen door de lezing die na de vergadering werd gehouden? Voor deze gelegenheid kwam Imke Arts (leefstijl coach) ons vertellen over het veranderen of aanpassen van je leefstijl. Voor mij eerlijk gezegd niets nieuws, want het meeste wat zij vertelde doe ik al, maar toch vond ik het ontzettend interessant.
Want wat kun je het beste doen om ervoor te zorgen dat je je kwalen kunt verminderen of in elk geval kunt verlichten? Natuurlijk, je eigen leefstijl veranderen!
Dat kan op verschillende manieren. Je kan bijvoorbeeld je voedingspatroon veranderen door minder suikerhoudende producten te gebruiken of door minder vlees te eten, maar je kan natuurlijk ook meer bewegen. Of je doet het beiden.
Nu is de tijd rijp om weer naar buiten te gaan. Lekker lange wandelingen te maken of te gaan fietsen. Heerlijk de natuur in, samen of alleen. En daarna (of tijdens) ergens heerlijk een kopje koffie of thee nuttigen, waarbij je je afvraagt of het koekje wat erbij ligt een 6 of een 10 waard is. Is het een 10, dan eet je het op en anders laat je het gewoon links liggen.
Is dat moeilijk? Ja, voor sommige mensen wel, maar het is de mindset die je ertoe verleidt om het koekje wel of niet op te eten.
Gelukkig hebben wij daarin altijd zelf nog een keuze. Ja natuurlijk mag je het opeten. Jij bepaalt voor je zelf wat je ermee doet. Jij bepaalt ook voor je zelf of je gaat fietsen, wandelen of liever thuis in het zonnetje een boek gaat lezen. Het gaat erom wat jij fijn vindt en waar je behoefte aan hebt.
Je kan ook gewoon Ja maren, maar daar schiet je niets mee op. Je mindset of leefstijl veranderen doe je door te Ja ennen. Ja en als ik dat een heel eind heb gefietst, dan heb ik dat koekje wel verdiend! Het is maar hoe je het bekijkt.
Trouwens, wist je dat pure chocola wel gezond is? Daar zitten eiwitten in. Hoe puurder, hoe meer eiwitten. En eiwitten zijn bouwstenen die je lichaam nodig heeft, dus neem in plaats van dat ongezonde koekje gewoon een klein stukje chocola. Groente en fruit is natuurlijk nog beter, want daar zitten nog meer voedingsstoffen in die ons lichaam nodig heeft om ons goed te voelen en er goed uit te zien. Het is maar net wat het beste bij jou past.
Lieve mensen, wat ik eigenlijk zeggen wil is dat je pas iets kan veranderen in je leven als je er zelf aan toe bent. Ja en dat kan je alleen maar zelf bepalen. Leef je leven zoals het jou goeddunkt, zolang je je maar bewust bent van wat bepaalde acties of gedragingen met jou doen. Dat is toch ook een leefstijl?
Wat ik zelf doe? Lekker veel bewegen, op tijd naar bed en elke avond een stukje pure chocola bij de thee, want daar word ik heel erg blij van.
Ciao.

"Hoe mooi kan het leven zijn?" is een vraag die ik mij regelmatig stel. Ondanks alle narigheid in de wereld en dichtbij huis is er altijd weer een lichtje aan het einde van de tunnel, ongeacht hoe lang die is.

Dat blijkt maar weer uit mijn belevenissen van de afgelopen weken. Het leek allemaal van een leien dakje te gaan. Op mijn werk kreeg ik het eindelijk naar mijn zin, ik nam weer een nieuwe taak aan bij de reumavereniging en ik besloot om eindelijk een lang gekoesterde droom waar te maken, door mij aan te sluiten bij een koor. Mijn leven was één groot feest.

Toch werd afgelopen week een beetje roet in het eten gegooid toen mijn lieve vader een hartinfarct kreeg en in het ziekenhuis belandde. Gelukkig heeft men hem weer op weten te lappen en is mijn vader aan het herstellen. Deze man staat zo positief in het leven, daar kan ik nog heel veel van leren.

Telkens als hem iets vervelends overkomt zegt hij steevast: "Het komt wel goed, ik word immers 92!" Langzamerhand begin ik er ook echt in te geloven, want hij krabbelt steeds weer overeind. En als het waar is wat hij beweert, dan heeft hij nog ongeveer 20 jaar te leven.

Mijn vader is mijn held en mijn grote voorbeeld, want elke keer als ik zelf in een situatie belandt waar ik even geen raad meer mee weet, denk ik aan zijn uitspraak. Het helpt mij om mijn schouders eronder te zetten en om door te gaan; niet bij de pakken neer te zitten, maar vooral positief te blijven.

Ik weet dat het niet voor iedereen is weggelegd om zo positief in het leven te staan. Vooral als je dag in dag uit moet dealen met een verzwakt lichaam en je niet meer kunt doen wat je vroeger deed, maar ondanks dat, is het beter om je zegeningen te tellen en je energie te halen uit de mooie dingen die het leven te bieden heeft.

Kijk maar eens naar buiten; hoe mooi is het als de zon schijnt? En wat dacht je van die supermaan die hoog aan de hemel prijkt? Zelfs de narcissen en de sneeuwklokjes staan al weer in bloei en dat voor de tijd van het jaar! We boffen toch maar dat we zo'n winter hebben, ook al hebben we nog een volle wintermaand te gaan.


Zo zie je maar weer, dat je door middel van omdenken je leven veel aangenamer kan maken. Haal uit het leven wat er in zit. Vier het leven, het is maar zo kort.

Liefs, Marinelle

Op zaterdag 19 januari vond bij Sportschool Move Your Body in Asten de Reuma Beweeg Manifestatie plaats. Tijdens deze middag kwamen een aantal beweeggroepen die onze vereniging rijk is, bij elkaar om demonstraties en uitleg te geven.

Aangezien ik zelf nogal een actieve sporter ben, dacht ik bij mezelf: "Laat ik eens overal aan meedoen en voelen wat al die verschillende disciplines voor mij kunnen betekenen." Nou mensen, ik kan jullie vertellen, dat ik het wel geweten heb. Het plezier komt eerst, het gevoel pijn komt later!

Dit is absoluut niet negatief bedoeld hoor, want ik weet uit ervaring hoe goed sporten voor je is. Ook met een lichaam wat niet meer doet wat jij wilt dat het doet. Tja en als je dan een streber bent en anderhalf uur aan één stuk meedoet met yoga, tai-chi en gym, dan ga je het wel voelen. Ik wil hierbij wel opmerken dat de dames en heren van de tai-chi en de yoga ook overal aan meegedaan hebben en sommigen zelfs nog in de apenkooi zijn geweest. Petje af hoor, ik doe het jullie niet na!

Hoe leuk is het om al die sporten, die voor mensen met reumatische klachten voorhanden zijn, op één dag bij elkaar te zien. Een moment om met elkaar ervaringen uit te wisselen en elkaars sport uit te proberen. Het was jammer dat er geen demonstratie was van Fun Dance en van het zwemmen, maar ja, je kan ook niet altijd overal van de partij zijn. Toch was er voldoende te beleven en genoeg om aan mee te doen.

Zoals het een goed verslaggever betaamt, heb ik een aantal mensen gevraagd naar hun bevindingen en waarom zij eigenlijk zijn gaan sporten. Van bijna iedereen hoor ik hetzelfde verhaal: "Om in beweging te blijven en om beter met mijn beperkingen om te kunnen gaan." Want dat sporten niet alleen goed is voor je fysieke toestand, maar ook voor je mentale gestel, moge duidelijk zijn.

Wat je vaak van mensen terug hoort, is hoe moeilijk het is om van super-actief op non-actief gezet te worden. Eerst was je jong en deed je lijf nog wat bij je leeftijd paste, zoals hardlopen, krachttraining, balsporten en op hoog niveau dansen. Gaandeweg het ouder worden en in ons geval ook nog het krijgen van reumatische klachten, was het een hard gelag om te aanvaarden dat je bijna niets meer kon. Dat acceptatieproces was voor bijna iedereen het moeilijkst om mee om te gaan. Je raakt in een soort neerwaartse spiraal, waardoor de zin en fut er vaak niet meer is om iets te gaan doen. Hierdoor raak je in een isolement en soms zelfs in een diepe depressie, waardoor de klachten alleen nog maar erger lijken te worden.

Uiteindelijk waren we het er allemaal over eens, dat het zoeken naar een nieuwe invulling van je leven en daarmee andere beweegmogelijkheden te vinden, van ons een heel ander persoon heeft gemaakt. Vooral het leren omgaan met je beperkingen en het ontdekken dat je lichaam meer kan dan het in eerste instantie deed lijken, heeft voor meer levensvreugde en een positievere instelling gezorgd.

Wat zeker ook belangrijk is om bij een beweeggroep te gaan, is dat je van de zeer kundige trainers veel handige, maar vooral nuttige tips krijgt over hoe je bijvoorbeeld iets van de grond kan pakken; hoe je je voeten moet zetten als je loopt; hoe je moet zitten of opstaan. Allemaal zaken die het leven van mensen met een reumatische aandoening aangenamer kunnen maken en verlichting kunnen geven.

Het feit dat alle beweeggroepen ook een after-sport momentje hebben, waarbij onder het genot van een kop koffie of thee ervaringen en tips uitgewisseld worden, maakt het juist nóg leuker om je aan te sluiten. Dat sociale gedeelte, waarbij je even kunt sparren; het luisterend oor van de ander, zonder dat er over je geoordeeld wordt, dat maakt dat je je beter voelt. Je hebt nu niet langer het gevoel dat je alleen bent met je sores. Je kan en mag het delen. Dat gevoel van saamhorigheid maakt dat je er niet langer alleen voor staat. Dat alleen al is een reden om lid te worden van Reuma Actief de Peel en om meer te gaan bewegen.

Degenen die niet bij de beweegmanifestatie waren en er spijt hebben dat ze niet gegaan zijn, adviseer ik om eens bij alle beweeggroepen te gaan kijken. Je kan overal een of meerdere proefles(sen) doen. Ervaar zelf hoe fijn het is om in warm water te bewegen, zonder dat er teveel druk op je pijnlijke gewrichten komt te staan. Doe eens mee met een yogales om te voelen hoe je lichaam zich kan ontspannen. Wat dacht je ervan om een soepeler lichaam te krijgen door tai-chi, fitness of gym? Of misschien vind je het zelfs wel heel leuk om weer te kunnen dansen. Dit lijken mij voldoende alternatieven om je leven te verrijken en om beter in je vel te komen. Dus sta op uit je stoel en kom in beweging!

Sportieve groet,
Marinelle

Soms kan het even duren voordat ik weer op dreef ben en ik een idee heb om iets te schrijven voor de vereniging, maar als ik eenmaal mijn laptop te pakken heb, dan is er vaak geen houden meer aan. Ik heb me voorgenomen dat ik dit jaar wat vaker van me ga laten horen, dus dit is het begin.

In 2018 is er in mijn privéleven veel gebeurd. Te veel eigenlijk, waardoor ik vaak ook niet de drive had om iets te schrijven. Ik heb namelijk nog een studie gevolgd, waarvoor ik stage moest lopen en een tijdelijke baan had om de ervaring op te doen die nodig was om mijn certificaat te halen. Het is me allemaal gelukt en nu mag ik mij naast docent Engels ook nog docent Nederlandse taal voor anderstaligen noemen. Het is mij allemaal behoorlijk goed afgegaan en inmiddels heb ik een andere baan in onderwijsland gevonden. Deze keer als docent Engels voor verzorgende beroepen, zoals verpleging, ouderenhulp en psychiatrische hulp.

Sinds ik in deze sector zit, zie ik dat er duidelijk weer meer vraag is naar goede beroepskrachten. Gelukkig is er voldoende gelegenheid voor onze studenten om het vak te leren. De ziekenhuizen en verpleeghuizen staan te springen om stagiaires en natuurlijk bevoegde medewerkers. Maar stiekem vraag ik mij toch af of er straks voor alle afgestudeerden een werkplek is. Ja, de organisaties willen wel nieuwe mensen, maar hopelijk is daar dan ook voldoende geld voor. Want dat schijnt altijd een issue te zijn. Geld voor de gezondheidszorg!

Laatst las ik ook weer op de Facebook site dat de broodnodige paracetamol 1000 mg, vitamine D en kalktabletten niet meer in het basispakket zitten. En dat terwijl er juist zoveel mensen zijn die absoluut niet zonder die medicijnen kunnen. Ik mag mijzelf gelukkig prijzen dat ik het zelf allemaal niet nodig heb ik, maar ik heb het echt te doen met degenen die hiervan afhankelijk zijn. Zeker als ik rondkijk in mijn familie-en kennissenkring, hoeveel van hen gedupeerd worden door deze maatregel. Wat dat allemaal niet kost als je het zelf moet betalen en wat als je het geld er niet voor hebt?

Aan de andere kant mogen wij ons dankbaar prijzen dat wij in Nederland wonen, waar de gezondheidszorg heel goed geregeld is. Wat dacht je van Afrika of in sommige andere delen van de wereld waar is het anders is gesteld met de gezondheidszorg.

Laatst ontmoette ik een Amerikaanse die mij vertelde hoe het daar met de gezondheidszorg geregeld is. De Amerikaanse overheid vindt dat je zelf verantwoordelijk bent voor je gezondheid. Als je het geluk hebt een baan te hebben, dan wordt door de werkgever 80% van de ziektekosten betaald. Je kunt alleen niet makkelijk switchen van baan, omdat je dan je medische zorg kwijt bent. Je kunt je alleen particulier bijverzekeren; een verzekering kost gemiddeld € 580,00 per maand. Het eigen risico bedraagt maar liefst € 4.300,00 en als je geen baan en dus geen verzekering hebt, moet je alles zelf ophoesten. Ga er maar eens aan staan!

Nee, lieve mensen, ik vraag mij af of wij het hier in Nederland echt zo slecht hebben? Gelukkig vindt onze regering dat gezondheid bovenaan staat. Daarom worden veel kosten betaald vanuit het basispakket en als je over je eigen risico heen bent, dan wordt het meeste sowieso vergoed. Natuurlijk ben ik mij ervan bewust dat er hier ook mensen zijn die het financieel moeilijk hebben, maar ondanks dat worden zij normaliter heel goed verzorgd. Tja, en als je dan wat extra's bij moet betalen dan is dat voor een aantal misschien een hard gelag, maar hulp en medicijnen zijn hier ten alle tijden verkrijgbaar, al dan niet met een eigen bijdrage.

Helaas beseffen wij veel te weinig hoe goed het is om in Nederland te wonen, waar we ondanks bezuinigingen in staat zijn om de hulp te vragen en te krijgen die we nodig hebben. Dat we hier heel veel goed opgeleide specialisten en zorggevers hebben die ervoor kunnen zorgen dat we onze oude dag zo aangenaam mogelijk kunnen slijten en dat we nagenoeg allemaal in de gelegenheid zijn om een goede zorgverzekering af te kunnen sluiten. Ik ben blij dat ik hier mijn premie en mijn eigen risico moet betalen en soms een beetje extra.

Daarom zeg ik: Lang leve de Nederlandse gezondheidszorg!

Marinelle

Onlangs was ik bij een kennis bij wie een aantal jaren geleden reuma is geconstateerd. Wat begon met een onschuldige ontsteking bleek een heftige vorm van RA (reumatoide artritis) te zijn, later vergezeld door Sjögren en artrose. Voordat men hierachter kwam had zij al vele jaren door onverklaarbare pijnklachten fysiotherapie, Mensendieck therapie, manuele therapie etc. gehad, helaas steeds zonder resultaat. Vanaf het moment dat was vastgesteld dat zij reuma had werden telkens nieuwe medicijnen uitgeprobeerd.

Waarom steeds nieuwe medicijnen?
Sommige medicijnen hielpen enigszins, zij het tijdelijk, maar het feit dat zij overal overgevoelig (intolerant) voor blijkt te zijn, maakt het erg moeilijk om iets te vinden dat bij haar past.

Voor veel RA-patiënten zijn medicijnen met prednison in de vorm van DEPO (depomedrol) vaak het meest effectief tegen de zwellingen en de pijn, maar er zijn ook nare bijwerkingen, zoals heftige opvliegers en op den duur osteoporose. Een arts wil daarom liever niet te vaak dergelijke medicijnen toedienen.

Alle medicijnen hebben natuurlijk bijwerkingen, soms te verwaarlozen , maar soms ernstig, zoals hartritmestoornissen; flauwvallen; overmatige hoofdpijnen en zelfs tandvleesbloedingen en zomaar overal blauwe plekken. En het zijn juist die bijwerkingen in het rijtje van zeer zeldzaam waar mijn kennis mee te kampen heeft. Ze vindt het vooral moeilijk om iedere keer weer naar de arts terug te moeten gaan met de mededeling dat ze het medicijn niet kan verdragen en voelt zich hier zelfs schuldig over. Erger nog is dat, door de bijwerkingen die zij telkens ervaart, er angst ontstaat om aan iets nieuws te beginnen. Haar reumatoloog blijft echter zoeken naar een medicijn tot de 'trukendoos' leeg is. Omdat hij haar wil helpen.

Ondanks dat tot nu toe niets heeft geholpen, heeft zij goede hoop dat er een medicijn is dat zij wel kan verdragen. Momenteel is zij in afwachting van een nieuwe biological. Spannend dus! Tot die tijd blijft ze de moed erin houden en telt ze haar zegeningen, want die zijn er gelukkig ook. Zij wil graag zo lang mogelijk zelfstandig blijven en kan in goede periodes nog steeds voor zichzelf zorgen met nog weinig hulpmiddelen. Ook probeert ze van haar hobby's lezen, tekenen en soms pianospelen, te genieten.

Dat het zonder medicatie en in tijden van het opvlammen van de RA niet gemakkelijk is, hoef ik u niet te vertellen, maar ze gaat ervoor.

Herkent u zich in dit verhaal, laat het dan weten. Ik kan het probleem helaas niet oplossen, maar wellicht helpt het om erover te praten met lotgenoten. Tenslotte is de vereniging er om er voor elkaar te zijn en elkaar te steunen. Uw reacties kunt u plaatsen op ons Facebook forum; Reuma Actief de Peel. Als u liever niet heeft dat iedereen het leest, mail dan naar het secretariaat dan sturen zij het wel door naar mij en breng ik u in contact met anderen of verwerk ik uw verhaal in een blog.

Warme groet,
Marinelle

Op zaterdag 26 mei vierde Reuma Actief de Peel haar 35e verjaardag. Een dag vol informatie en gezelligheid, waar ondanks het warme weer toch aardig wat mensen op af waren gekomen. Een dag die ook bijzonder goed verliep dankzij de goede organisatie van het bestuur en Dr. Kroot, die het symposium leidde.

Bij binnenkomst in de foyer van Wijkhuis De Fonkel stonden een aantal stands opgesteld waar je informatie kon krijgen over o.a. podotherapie en goede schoenen, die onze toch al zo vermoeide voeten een beetje verlichting kunnen geven. Ook kon je bij de Zorgboog bekijken welke handige huishoudelijke hulpmiddelen te verkrijgen zijn, om onze dagelijkse bezigheden te vergemakkelijken. Kortom, voldoende gemak-dient-de-mens dingetjes om het soms toch al moeilijke leven van de reumapatiënten een stuk aangenamer te maken.

In de theaterzaal werden lezingen afgewisseld door beweging, want dat is uiteindelijk waar de vereniging voor staat. De aftrap werd gedaan door Prof. Dr. P.M. van der Kraan van de Radboud Universiteit uit Nijmegen. Zijn lezing ging over artrose, wat het is en hoe het belast moet of mag worden om het gezond te houden. Artrose is een ontregeling van het systeem, waardoor de groeifactor die noodzakelijk is om het kraakbeen gezond te houden niet meer voldoende geactiveerd wordt. Het is juist belangrijk dat het kraakbeen belast moet blijven worden, om dit systeem draaiende de te houden. Wat je volgens hem vooral niet mag zeggen, is dat artrose slijtage is, want dat is het dus beslist niet!

Reumatoloog Dr. De Nijs hield een wat technischer verhaal over het ontstaan van osteoporose en wat de gevolgen daarvan zijn. Wat vooral uit zijn lezing naar voren kwam, was dat je ook met osteoporose moet blijven bewegen om de botten soepel te houden. In tegenstelling tot artrose, wat een aandoening aan het kraakbeen is, is osteoporose een aandoening aan de botten. Toch is het volgens Dr. De Nijs wenselijk, zo niet noodzakelijk om zoveel mogelijk te blijven bewegen. Hardlopen, wandelen en fysiotherapie zijn bij uitstek middelen om osteoporose te verlichten. Uiteraard naar eigen kunnen. Niets doen is zeker funest, dus dat kun je maar beter laten!

Rick van Tilburg van gezondheidscentrum Leonardus vertelde over zijn praktijk als fysiotherapeut en zijn master psychotherapie. Psychotherapie leert je omgaan met je pijn en je angsten. Wanneer een patiënt zover is dat niets meer helpt en hij zodanig depressief is geworden kan hij naar een psychotherapeut gaan, vooral RA patiënten schijnen veel last van depressies te hebben. Met name voeding, nachtrust en stress zijn een graadmeter voor het al dan niet erger worden van de klachten. Elke dag een half uurtje matig intensief bewegen is al voldoende om je fit te voelen en je lichaam in conditie te houden. Rick gaf wel aan dat je een goede balans moet zien te vinden tussen rust en bewegen. Welke vorm van bewegen je ook kiest, je moet het doen omdat je het leuk vindt.

Dat er vele vormen van bewegen zijn was ook wel te zien aan de demonstraties die gehouden werden door enkele docenten van de diverse beweeggroepen die verbonden zijn aan de vereniging. Zo nam Anneke Verwegen het publiek mee in een lekker ontspannen yoga-sessie, gaf Giel Hagelaar met zijn Tai-Chi groep een demonstratie van de 37-vorm van Dr. Chen en de zwaardtechniek en zorgde Loes Verschuren ervoor dat de voetjes van de vloer kwamen en de handjes de lucht ingingen met haar leuke danspasjes. Helaas kon er geen zwemdemonstratie worden gehouden, maar dat spreekt voor zich.

Zo zie je maar dat er ook voor mensen met beperkingen toch voldoende mogelijkheden, maar ook genoeg redenen zijn om in beweging te blijven. En zoals een van de sprekers zei: Bewegen maakt dat je je gelukkiger voelt. Dus kom in de benen en ga lekker iets doen, je zal merken dat het werkt!

Groetjes, Marinelle